Mogło być gorzej – wyszło nieźle. Po negatywnym szumie związanym z obsadą i nierzadko smutnych doświadczeniach, jeśli chodzi o remake różnych filmów – szedłem do kina bez wygórowanych oczekiwań.

Największym zarzutem wobec filmu było obsadzenie Scarlett Johansson w głównej roli. Jak dla mnie marudzenie było nie na miejscu. W mandze i anime Major ni chu-chu nie była Azjatką – pewnie jest to związane z japońskim kompleksem wyglądu i importowaniem zachodnich wzorców urody, ale aktorka idealnie pasowała, jeśli chodzi o wygląd. Jeśli chodzi o grę to chwilami za bardzo wczuwała się w bycie androidem, przez co momentami ruszała się jak Rasiak na boisku. Poza tym wyglądała jak zwykle pierwszorzędnie w roli zabijacko-napadalskiej z odrobiną zaplecza psychologicznego.

Scenariusz. Ta wersja została dostosowana do klienta kina blockbusterowego. Trochę zakombinowano z historią, pewne rzeczy powiedziano trzy razy prosto w twarz, całość widocznie spłycono. Ale bez tragedii, nadal jest radocha z oglądania.

Wizualnie film robi wrażenie. Efekciarstwo na najwyższym poziomie, ale bez przeginki. Nie ma Bayowskiego przepychu, jest dobrze. Pięknie prezentuje się miasto. Właściwie całe otoczenie, scenografia – wszystko przyjemnie dopieszczone. Cyborgizacje bardzo dobrze wmontowane, nie widać „szycia”. Scarlett nie epatuje ciałem, choć jest miłą dla oka okrasą.

Obiektywnie film to mocne 7/10. Powinno chwycić widza, który nie jest miłośnikiem anime, fanatyków oryginału może nie całkiem zniesmaczy.

Na zwyrolometrze też 7/10. Bawiłem się nieźle, choć film nie porwał. Na pewno miłym akcentem był Takeshi Kitano jako Aramaki. Starszy już przecież pan bardzo naturalnie wypadł, szczególnie w „lisich” scenach. Sceny zabijacko-napadalskie momentami lekko przekombinowane, doskwierał mi brak światła – chwilami bardzo niewiele widać na ekranie.